Leczenie depresji poporodowej

Zmiana systemu rodzinnego (nie jesteśmy już duetem/ parą, a dołącza do nas 3 osoba, za którą będziemy odpowiedzialni), sytuacja ekonomiczna rodziny/ matki/ ojca, sytuacja relacji z ojcem dziecka/ matką dziecka (np. m.in. separacja, rozwód, brak związku formalnego), odczuwane wsparcie ze strony bliskiego otoczenia, przebieg porodu, wcześniejsze problemy i zaburzenia psychiczne któregoś z rodziców, presja i oczekiwania otoczenia, osobista podatność, uaktywnione konflikty i dylematy wewnętrzne rodziców (m.in., dot. tożsamości w roli matki, ojca, rodzica, własne relacje z rodzicami, wiara w siebie jako rodzica), niespójność między rodzicami w wizji wychowania i opiekowania się dzieckiem, aktywność bądź brak aktywności zawodowej matki itd. – to wszystko czynniki występujące w sytuacji kryzysowej związanej z narodzinami potomka i potencjalne stresory, które mogą wpłynąć na rozwój depresji poporodowej u rodzica.

Czy to normalne co się ze mną dzieje? – to pytanie zadaje sobie pewnie każda świeżo upieczona matka, której towarzyszą przygnębienie i osłabienie psychofizyczne.

Prawie 80 proc. młodych mam podczas paru dni po porodzie cierpi na obniżenie nastroju, labilność emocjonalną i nie jest gotowe w pełni opiekować się niemowlęciem. Jest to związane ze zmianami hormonalnymi w organizmie kobiety po porodzie.

Nie jest to jeszcze baby blues. Syndrom baby blues może zacząć się od porodu, ale trwa do około 2 miesięcy. Charakterystycznymi objawami baby blues są: utrata zainteresowania dzieckiem, zmęczenie, spadek samopoczucia, czasem pobudzenie, wzmożona aktywność i lęk. Baby blues mija samoistnie i nie wymaga leczenia farmakologicznego.

Depresja poporodowa może ujawnić się do roku po porodzie i może trwać od kilku miesięcy do paru lat. Ma podobny obraz kliniczny jak inne zaburzenia depresyjne w objawach emocjonalnych (smutek, obniżenie nastroju, drażliwość, płaczliwość, utrata radości życia, niezdolność odczuwania przyjemności, przygnębienie, stany lękowe podobne do syndromu poporodowego stresu pourazowego), somatycznych (utrata lub wzrost apetytu, senność, nadmierne zmęczenie, problemy ze snem, częste budzenie się, brak zainteresowania seksem, czasem bóle brzucha i migreny), motywacyjnych (poczucie braku sensu życia, apatia, bierność, niechęć do działania i podejmowania decyzji, spowolnienie psychoruchowe) i poznawczych (pesymistyczne myślenie, poczucie beznadziei, przekonanie o własnej niekompetencji i bezwartościowości, niska samoocena, poczucie braku wyjścia z sytuacji, myśli samobójcze, czarnowidztwo, poczucie nie radzenia sobie).

Na początku warto samemu sobie przyjrzeć się z większą uważnością. Poprosić o pomoc partnera, męża bądź inne zaufane, bliskie osoby. Czasami paradoksalnie łatwiej jest jednak wyjść z domu i spotkać się z kimś, kto jest spoza naszego systemu rodzinnego. Takim kimś może być psychoterapeuta, który z dystansem spojrzy na towarzyszące Klientowi objawy oraz udzieli potrzebnego, profesjonalnego wsparcia. W zależności m.in. od intensywności depresji proces terapii może potrwać od paru miesięcy do paru lat. Czasami konieczne jest wzmocnienie procesu poprzez farmakoterapię.

Istotne jest, by nie lekceważyć symptomów depresji poporodowej i nie zaakceptować jej objawów hołdując przekonaniu, że zły stan psychiczny jest wpisany w trudy rodzicielstwa. To mit. Każda matka i każdy ojciec mają prawo czuć się ze sobą i swoim maleństwem dobrze i komfortowo. Warto zadbać o siebie, by czerpać codziennie z życia dla siebie i dziecka.